پیری و معرکه گیری
پیری و معرکه گیری
سروده ی عماد خراسانی:
عماد خراسانی کیست:
عماد خراسانی متولّد بهار ۱۲۹۹ خورشیدی در توس مشهد است. او در جوانی با تخلص «شاهین» یا «شاخص» شعر می‌گفت و سپس تخلص «عماد» را برگزید.
به گفته اخوان ثالث “اگر شعر را در معنای حقیقیش به‌جای آوریم، نه فقط فن و صنعت‌گری و مهارت در تمشیت امر و قافیه و کلمات، بی‌شک عماد در غزل‌سرایی از شاعران برجسته و تراز اوّل معاصر است و در قیاسی وسیع‌تر، سخن او از این و آن متمایز است.”
دیوان اشعار عماد خراسانی با مقدمه‌ای از مهدی اخوان ثالث، بارها تجدید چاپ شده‌است. برخی شعرهای عماد به ضرب‌المثل بدل شده و چند نسل از لایه‌های گوناگون مردم ایرانیان، از شاعران نوآور گرفته تا کسانی که با ادبیات مکتوب معاصر آشنائی چندانی ندارند، عواطف و احساسات و حالات خود را با تکرار بیتی از عماد بیان می‌کنند که در حافظه آنان نقش بسته‌است.
این سروده ی زیبا یادگاری شیرین و دلنشین از روزگار میان سالی اوست:
یَرِه گه کار مو و تو دره بالا می‌گیره
ذره ذره دره عشقت تو دلم جا می‌گیره
روز اول به خودم گفتم ایوم مثل بَقی
حالا کم کم می‌بینُم کار دِره بالا می گیره
چند شَبه واز مُدوزم چشمامو تا صبح به چُخت
یا به سمت بیخودی مات ممنه، راه می‌گیره
چند شبه باز مثل چِل سال پیش ازی مرغ دلم
تو زمستون بهونه سبزی و صحرا می‌گیره
مُگمش هرچی که مرگت چیه، کوفتی نمی‌گه
عوضش نِق مزنه، ذکر خدایا می‌گیره
پیری و معرکه‌گیری که مِگن کار مویه
دفتر عمر دره صفحه پنجاه می‌گیره
هر که عاشق شده پنهون مکنه مثل اویه
که سوار شتره پوشتشه دولا می‌گیره
“در بهره برداری از نگاره های آرمان شهر دانش و فرهنگ © نام و پیوند به این پایگاه را از یاد نبرید!”
برای چاپ و نشر، اجازه ی کتبی لازم است.
دیدگاه های خود را درج نمایید!
نام خود را بنویسید، نیازی به پست الکترونیک و سایت شما نیست!
سربلند و پیروز باشید!